دل خسته ام ز سهميه هايي که هيچ کس

باور نکرد سهم مرا سر کشيده است

باور نکرد جاي تو را پر نمي کنند

باور نکرد سوي تو خنجر کشيده است

اين امتيازهاي کذايي که بي دريغ

طومار طعنه همه هم کلاس هاست

اي کاش بودي اي پدر اينها ولي نبود !

سهميه سهم کينه حق ناشناس هاست

رفتي که راه باز شود ، راه باز شد

اما کنار جادّه مرا هيچ کس نديد

زير غبار رفتن شان اشک هاي من

در انتظار آمدنت سيل آفريد

تو مايه غرور مني گرچه نيستي

مرد حماسه ، مرد بلاپوش شهر من

باور نکن که بي تو به پايان رسيده ام

خلوت نشين قطعه خاموش شهر من

اينک منم که در هوس چشم هاي تو

دل تنگم از نگاه طلب کار کوچه ها !

در حسرت چشيدن گرماي دست تو

مي ترسم از شکستن ديوار کوچه ها

شعر از پروانه نجاتي برگرفته از سايت بانوي شعر شهدا